Καλοκαίρι και μοναξιά: Όταν όλοι είναι μαζί κι εσύ νιώθεις μόνος

Η περίοδος του καλοκαιριού για τους περισσότερους από εμάς είναι συνδεδεμένη με την ανεμελειά, την ξεκούραση, τη ξεγνοιασιά και τη συντροφικότητα. Γυρνώντας στα παιδικά μας χρόνια οι καλοκαιρινές μας αναμνήσεις έχουν φόντο κάποια παραλία, ήρεμα πρόσωπα, μπάνια, παρέες και γέλια. Στην εποχή των social media από την άλλη οι εικόνες που κυριαρχούν είναι ειδυλλιακές, οι φωτογραφίες που πρωταγωνιστούν είναι με παρέες ή ζευγάρια και το κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι τα γαλήνια και ευτυχισμένα πρόσωπα. Όμως για κάποιους ανθρώπους, αυτή η εποχή δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που αντανακλά τη μοναξιά τους…

Η μοναξιά το καλοκαίρι μπορεί να βιώνεται πιο έντονα ακριβώς επειδή η κοινωνική προσδοκία είναι ότι «όλοι περνάνε καλά». Είναι η εποχή που «πρέπει» να είσαι με κόσμο, να είσαι ερωτευμένος, να απολαμβάνεις. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε το αίσθημα του αποκλεισμού γίνεται πιο βαρύ. Το άτομο που δεν έχει παρέα, που δεν είναι σε σχέση, που περνά τις διακοπές του μόνο του ή ακόμα και που εργάζεται ενώ οι άλλοι λείπουν, μπορεί να νιώσει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον ίδιο, ότι υστερεί, ότι χάνει τη ζωή που θα έπρεπε να ζει.

Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά δεν είναι απλώς η απουσία άλλων ανθρώπων. Είναι η απουσία ουσιαστικής σύνδεσης. Κάποιος μπορεί να βρίσκεται μέσα σε μια παρέα και να νιώθει μόνος, ενώ άλλος μπορεί να είναι μόνος αλλά να νιώθει γαλήνη και πληρότητα. Το καλοκαίρι φέρνει στην επιφάνεια εσωτερικά κενά, που κατά τη διάρκεια της χειμερινής ρουτίνας μπορεί να καλύπτονται από την καθημερινότητα. Όταν όμως αυτή η ρουτίνα διακόπτεται και το βλέμμα στρέφεται προς τα μέσα, τότε η μοναξιά κάνει πιο αισθητή την παρουσία της.

Το συγκεκριμένο βίωμα κρύβει τη δική του δυσκολία. Είναι σημαντικό όμως να αναγνωρίσουμε τη μοναξιά μας ως ένδειξη μιας βαθιάς ανθρώπινης ανάγκης και όχι ως αδυναμία. Οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη να ανήκουμε, να συνδεθούμε και να ακουστούμε. Αντί λοιπόν να βλέπουμε τη μοναξιά σαν ντροπή ή αποτυχία, μπορούμε να τη δούμε ως πρόσκληση προς τον εαυτό μας. Μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε τί είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει. Μήπως δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά η αυθεντικότητα; Μήπως δεν είναι η σχέση, αλλά η αποδοχή; Μήπως δεν είναι η διασκέδαση, αλλά η αίσθηση ότι κάπου, με κάποιον τρόπο, υπάρχουμε με νόημα;

Αν αυτό το καλοκαίρι σε βρίσκει μόνο, μην προσπαθήσεις να πνίξεις αυτό που νιώθεις. Κάθισε με αυτό. Άκουσέ το. Ίσως έχει κάτι να σου πει. Και κυρίως, θυμήσου πως η μοναξιά, όσο οδυνηρή κι αν είναι, είναι ανθρώπινη. Δεν είσαι ο μόνος που τη βιώνει ακόμα κι αν προς τα έξω, όλοι φαίνονται να ζούνε το «μαζί».