Τα όρια στην παιδική ηλικία και το χατίρι ως είδος ανταμοιβής

Η ύπαρξη ξεκάθαρων ορίων ανάμεσα σε καταστάσεις και περιστατικά που μας ικανοποιούν έναντι αυτών που μας δυσαρεστούν αποτελούν μια κατάκτηση που οδηγεί στην αυτογνωσία και τη γαλήνη. Η λέξη «χατίρι» είναι σε πολλές περιπτώσεις συνδεδεμένη με τη παιδική μας ηλικία, όταν οι γονείς μας – ανεξάρτητα από το αν το δικαιούμασταν – φρόντιζαν ώστε να εκπληρώνουν τις επιθυμίες μας, εγκλωβισμένοι στο σύνδρομο του «καλού» γονέα. Αυτό σαφώς δεν σημαίνει πως η αποστέρηση ή η άρνηση να κάνουμε τα χατίρια στα παιδιά μας είναι η λύση.

Από νωρίς όμως το παιδί πρέπει να μάθει ότι το χατίρι είναι αποτέλεσμα μιας καλής συμπεριφοράς ή μιας όμορφης πράξης. Κάτι σαν ανταμοιβή. Με την κατανόηση της παραπάνω πρότασης, θα μπορέσει σταδιακά να αντιληφθεί και τα όριά του τόσο στο επίπεδο της ζήτησης όσο και σε αυτό της επιβράβευσης.

Το «όχι» πρέπει να αποδεσμευτεί από την αρνητική χροιά που το συνοδεύει και να γίνει απλά μια ξεκάθαρη απάντηση που θα δίνει στο μέλλον το παιδί, αλλά και που θα αντιλαμβάνεται χωρίς να απογοητεύεται. Φανταστείτε μια ζωή γεμάτη «ναι».

Ναι στα κοινωνικά καλέσματα, ναι στην εκπλήρωση επιθυμιών οικογένειας, φίλων και γνωστών, ναι στις επαγγελματικές προτάσεις. Σε αυτή την περίπτωση το «ναι» καθορίζει τη ζωή μας με βάση τη ζωή των άλλων αλλά και τη διάθεση μας να εκπληρώσουμε όλα τα χατίρια.