Πότε η ζήλια δημιουργεί πρόβλημα σε μια σχέση;

Τι συμβαίνει όταν σε μια σχέση υπάρχει ζήλια; Πότε η ζήλια ξεκινάει να δημιουργεί προβλήματα και πως τη διακρίνουμε; Τα ερωτήματα είναι πολλά και οι απαντήσεις ακόμα πιο περίπλοκες…

Αν θα μπορούσαμε να ορίσουμε με κάποιον τρόπο τη ζήλια θα λέγαμε ότι αναφερόμαστε στο συναίσθημα που δημιουργείται μπροστά στον φόβο ότι θα χάσουμε κάποιον από τη ζωή μας. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν είναι απόλυτο, καθώς βλέπουμε πολλές φορές μορφές ζήλιας που ξεπερνούν τον φόβο και οδηγούν στον φθόνο.

Κοινός παρανομαστής των περιστατικών ζήλιας είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και σε πολλές περιπτώσεις και αυτοεκτίμησης. Ο φόβος να μην χάσουμε τον άλλον συνάδει με μια βαθιά πεποίθηση ότι εμείς δεν είμαστε αρκετοί ή δεν ικανοποιούμε τις προσδοκίες του συντρόφου μας. Όλα τα παραπάνω πηγάζουν συχνά είτε από κάποιο τραύμα στις πρώτες ερωτικές μας σχέσεις είτε κρύβεται πίσω από μια εμπειρία της παιδικής μας ηλικίας που σχετίζεται με την έννοια της απόρριψης.

Συχνά ωστόσο γεννάται η απορία «πώς είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος με κάποιον και να μην σου προκαλεί φόβο η σκέψη της εγκατάλειψης;». Εδώ λοιπόν πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην παθολογική και τη φυσιολογική ζήλια. Είναι πολλά τα ζευγάρια που από κοινού αποδέχονται αυτό που λέμε «φυσιολογική ζήλια» ως αφροδισιακό για τη σχέση τους. Με τον όρο φυσιολογική ζήλια αναφερόμαστε σε ένα αίσθημα εγρήγορσης μέσα στη σχέση προκειμένου το ενδιαφέρον να παραμένει ζωντανό.

Όταν όμως μιλάμε για παθολογικές καταστάσεις αναφερόμαστε σε αυτές που δημιουργούν παράλογες σκέψεις, οδηγούν σε μη αποδεκτές και ακραίες συμπεριφορές και τελικά κάνουν δυσβάσταχτη την καθημερινότητα τόσο του ανθρώπου που τις βιώνει όσο και αυτού που τις δέχεται.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δέκτης δεν πρέπει να δίνει χώρο, οφείλει να ξεκαθαρίσει τα όριά του και σε περίπτωση που νιώθει εγκλωβισμένος να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικού. Οι παθολογικές καταστάσεις άλλωστε μπορεί συχνά λανθασμένα να μας κάνουν να νιώθουμε πως είναι διαχειρίσιμες στην ουσία όμως χρειάζονται ουσιαστική παρέμβαση και δουλειά με κάποιον ειδικό.