Μίμηση προτύπων

Εντάξει κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως παρασυρόμαστε πολύ εύκολα από παραδείγματα μεγάλων σταρ που ντύνονται εντυπωσιακά, ζουν λαμπερά και διαθέτουν ακριβά πράγματα. Είναι λόγος αυτός να τους μιμηθούμε; Δυστυχώς κάποιοι θαμπωνόμαστε από όλη αυτή τη λάμψη, νιώθοντας τους εαυτούς μας αντάξιους μια παρόμοιας χλιδής. Βλέπουμε τη Μαντόνα να κάνει ακρότητες, θαυμάζουμε την πανέμορφη Σαρλίζ Θερόν – και πολλές άλλες – με το επίσης πανέμορφο συνολάκι που ένας θεός ξέρει από ποιόν σχεδιαστή το αγόρασε. Τις ζηλεύουμε για τα αποκτήματά τους, τα θεϊκά σώματα, το αλαβάστρινο δέρμα και τις υπέροχες αναλογίες. Η γυναικεία φύση μας ωθεί να ξεχάσουμε τις δικές μας αναλογίες και να ταυτιστούμε με εκείνες, τις θεές, τις απρόσιτες, που θέλουμε διακαώς να προσεγγίσουμε. Ενδόμυχα το γνωρίζουμε. Μήπως όμως τα όρια μεταξύ ρεαλισμού και ονείρου είναι πολύ ρευστά;

Ναι, είναι! Αυτό όμως δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το άπιαστο. Αλίμονο όμως αν χάσουμε την ταυτότητά μας, διότι τότε το επίπεδο εκτίμησης και αντίληψής μας θα είναι πολύ χαμηλό.

Τι προσπαθούμε όμως να κερδίσουμε μέσα από αυτό;

Θέλουμε να νιώσουμε κι εμείς αξιοζήλευτες, θέλουμε να αποκτήσουμε υπόληψη;

Κάποιες από εμάς ίσως το αισθανόμαστε, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Κι εδώ είναι που χάνουμε το μέτρο. Η υπόληψη δημιουργείται και κερδίζεται μέσα από άλλες διαδικασίες, που αφορούν την προσωπικότητα, το ήθος, τις αξίες και τις πράξεις μας. Κάτι βέβαια που τείνουμε να ξεχνάμε, γι’αυτό και δεχόμαστε ευχαρίστως όλα τα ευφάνταστα προϊόντα του μάρκετινγκ. Είναι οι σύμμαχοί μας, τα βοηθήματά μας, σε μια προσπάθεια να ”αναβαθμιστούμε”. Μαθαίνουμε λοιπόν να επιθυμούμε ανάλογα με το τι μας αρέσει, και αυτό που μας αρέσει το ανάγουμε σε πρότυπο μίμησης.

Όταν θαυμάζω όμως κάτι δεν είναι απαραίτητο και να το μιμούμαι. Η μίμηση εξάλλου μπορεί να είναι υγιής, αρκεί να έχουμε καταλάβει πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Να καταλάβουμε, με άλλα λόγια, πως κατά βάθος δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας ο καθένας και γι’αυτές τις ιδιαιτερότητες μπορούμε να είμαστε περήφανοι.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλουμε η εξωτερική μας εικόνα να είναι καλή. Αν όμως αυτό και μόνο γίνει αυτοσκοπός, τότε ξεφεύγουμε από το φυσιολογικό και αυτή η ανάγκη γίνεται ψυχολογικά εξουθενωτική και καταστροφική.

Αναπόφευκτα λοιπόν καταλήγουμε στο αυτονόητο… ”Φοράμε” την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό και αφήνουμε τα πρότυπα να μας επηρεάσουν στο βαθμό που εμείς θα τους επιτρέψουμε.