Πότε η ανασφάλεια για την εμφάνιση μπορεί να κρύβει μια διαταραχή;

Πολλές γυναίκες νιώθουν ανασφαλείς για την εμφάνιση τους, κρύβουν το σώμα τους και νιώθουν πραγματικά άσχημα όταν βρίσκονται σε περιβάλλον με πολυκοσμία.

Σε μερικές περιπτώσεις, ακούμε γυναίκες να μιλούν πολύ άσχημα για τον εαυτό τους και αντιλαμβανόμαστε ως παρατηρητές, ότι η εικόνα που έχουν ,κυρίως για το σώμα τους, διαφέρει πάρα πολύ από αυτό που βλέπουμε εμείς.

Ενώ συνήθως η υπερβολική αυστηρότητα ξεκινά από την υπερβολικά χαμηλή αυτοεκτίμηση και την τάση που έχουν οι άνθρωποι να εστιάζουν μόνο τα αρνητικά τους σημεία και να τα μεγεθύνουν, υπάρχουν φορές που η κατάσταση είναι σοβαρότερη και μπορεί να μιλάμε για μια σωματική δυσμορφική διαταραχή.

Η σωματική δυσμορφική διαταραχή είναι ψυχιατρική πάθηση που επηρεάζει περίπου 1%-2% του πληθυσμού. Παρουσιάζεται λίγο συχνότερα στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Συνήθης ηλικία εμφάνισης είναι η εφηβεία αλλά υπάρχουν περιπτώσεις της διαταραχής που ξεκινούν από την προεφηβεία ή εμφανίστηκαν σε νεαρές ενήλικες.

Οι άνθρωποι που πάσχουν από τη δυσμορφική διαταραχή σώματος συχνά σκέφτονται για μια ατέλεια του σώματος τους που στην πραγματικότητα είναι προϊόν της φαντασίας τους. Στις σκέψεις αυτές δεν μπορούν να αντισταθούν και αδυνατούν να τις ελέγξουν.

Συνήθως είναι δύσκολο να αντιληφθούμε αυτή τη διαταραχή γιατί οι πάσχοντες είναι καθόλα κανονικοί άνθρωποι και ντρέπονται να μιλήσουν για αυτά που τους απασχολούν.

Η σωματική δυσμορφική διαταραχή συχνά μπορεί να είναι πρόδρομος ή να εμφανίζεται μαζί με διαταραχή λήψης τροφής. Ενώ όπως γίνεται κατανοητό, αν ένα έφηβο κορίτσι πάσχει από αυτή τη διαταραχή και θεωρεί ότι είναι εύσωμη, θα κάνει προσπάθειες να αδυνατίσει. Κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση νευρικής ανορεξίας.

Αν παρατηρήσουμε στο περιβάλλον ένα άτομο να ασχολείται τόσο πολύ με τις «ατέλειές» του, ώστε αυτό να διαταράσσει τις κοινωνικές σχέσεις και την καθημερινότητά του, τότε θα πρέπει να ωθήσουμε το άτομο να ζητήσει βοήθεια.

Το να κάνουμε τα παιδιά μας από μικρά να αγαπήσουν τον εαυτό τους όπως είναι και να αισθάνονται αποδεκτά και ασφαλή, είναι μια πρωταρχική θωράκιση ενάντια σε τέτοιες καταστάσεις.

Τέλος, πρέπει να είμαστε ένα υγιές πρότυπο για τα παιδιά και με τη συμπεριφορά μας -καθώς τα παιδιά είναι μιμητικά όντα-, να τους μάθουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι σημαντικές αξίες στη ζωή.